Onlangs had ik een onverwacht verrassend gesprek op een feestje over vertragen en introspectie en hoe belangrijk dat vandaag wel niet geworden is in onze snelle maatschappij. Een wereld waarin we ons allemaal zo gemakkelijk afmeten aan anderen.
En net daardoor geraken we vaak de voeling kwijt met onze innerlijke radar, was ons besluit. Die radar die weet wat goed voor ons is. Het gesprek maakte me nog maar eens dankbaar voor deze sabbatperiode die ik mezelf heb gegeven. En over al die domeinen waarin ik vertraging zocht en ergens ook terug mijn eigen radar vond:
De natuur: Meer de natuur ingaan laat me terug voelen dat ik een schakel ben in een groter geheel. Met daar bovenop de helende geur van het bos, of het geluid van golven die aanvoelen als een verwarmende, zorgende deken.
Mindfullness: Bewuster mijn gedachten observeren in meditatie, visualisaties, morning pages, ... doen me beseffen dat ik me vaak laat leiden door mijn "monkey mind", mijn "radio non-stop", mijn "innerlijke criticus".
Lichaamswerk: Meer gewaarwording creëren in mijn lijf door yoga, zachte massages, reconstructief werk. Dat voelt telkens echt als thuiskomen.
Bewust verplaatsen: Geen wagen meer hebben, zorgt er voor dat ik wat beter nadenk welke verplaatsing het beste is. Bovendien geeft het me ook het het fijne gevoel dat ik iets aan het bijdragen ben aan een groter geheel.
Bewust eten: Bewuster omgaan met mijn voeding door challenges uit te proberen als tournée mineral en het Paleo dieet, heeft me doen aanvoelen hoe mijn lijf en mijn geest ervan opknappen om dingen als gluten, lactose, suiker en alcohol te laten.
Bewuste kledij: Bewuster met mijn kleren omgaan door meer combinaties uit te zoeken in wat ik al heb en voor nieuwe stukken me te verdiepen waar ze vandaan komen. Het zorgt voor rust in mijn kleerkast en mijn hoofd.
Ik moet toegeven: het lukt me niet altijd. Er zijn ook momenten dat ik nog steeds veel hooi op mijn vork neem, of dat ik me verward voel en vind dat ik maar wat aanmodder. Dan zou ik het liefst willen opgeven. En vooral mezelf willen wijsmaken dat ik helemaal niet de juiste persoon ben om het over dat vertragen te hebben. "Zie je wel: Je bakt er zelf niets van, hypocriet." hoor ik mezelf zeggen. "Helemaal niet geloofwaardig."
Een vroegere, drukkere versie van mezelf zou het dan opgeven op dat moment. En zou vooral stoppen om erover te vertellen. De truuk is dan om mild te blijven naar mezelf, heb ik gemerkt. En dankbaar te zijn voor alle intenties die ik heb ondernomen naar meer vertraging en introspectie. Omdat ik er zoveel meer rijkdom in heb gevonden. Een rijkdom die je niet kan betalen met geld. Enkel met tijd. Wat een heerlijke tijd! Dus doe ik gewoon verder op dit tempo. Mijn tempo.
Een rijkdom die je niet kan betalen met geld. Enkel met tijd.