Vandaag nog eens een keertje met de trein reizen. En er overvalt me een gevoel van nederigheid. Opgaand in een massastroom van andere mensen en treinen die onderweg zijn. Het voelt telkens ook anders aan dan met de wagen reizen. Daarbij overvalt me vaak meer het gevoel van domheid om weer zo gek te zijn die file in te gaan.
Gelukkig pak ik de wagen nog maar eens per uitzondering, waardoor ik af en toe vergeet dat er inderdaad nog files bestaan. Nee, momenteel sta ik op het perron. En het is hier een komen en gaan. De meeste mensen staan eenzaam wat verzonken in hun smartphone. Een vriendelijke stem roept om de paar minuten af welke trein er aan gaat komen. Zoemende treinmotoren staan vertrekkensklaar en laten af en toe een diepe zucht. Een trein komt aan en mensen staan meteen te drummen bij de deur. Bij het openen van die deuren moeten ze nog even hun starthouding inhouden totdat andere reizigers zich toch nog van de trein hebben kunnen murwen.
Een treinconducteur fluit een gezellig deuntje op zijn fluitje om aan te geven dat de reis zich weer verder zet. Het valt me op dat ze allemaal een ander deuntje hebben... Zo heeft de volgende vooral een opdringerige, gejaagde toon. Iedere treinconducteur fluit zoals het gebekt is zeker? De deuren sluiten zich terug en de trein slaakt een diepe zucht...’pssssshhhht’. En stilaan begint ie te bollen en te versnellen. Heel gemoedelijk.
Een perron dat weer halfleeg is maar de rollende roltrappen beloven dat er weer een nieuwe lading mensen aankomt. Dit is het leven. Komen en gaan van een mensenzee, in gedachte verzonken. En ik ben er net zo eentje als zij. Het maakt me nederig. Dat ik gewoon deel uitmaak van een groter geheel. En dat mijn gedachtestroom eigenlijk ook niet uitmaakt. Het geeft me ergens een bepaalde staat van rust. Van berusting. Van veiligheid in tijd en ruimte om gewoon te zijn.
Dit is het leven. Komen en gaan van een mensenzee, in gedachten verzonken. En ik ben er net zo eentje van als zij. Het maakt me nederig.
