Een hectisch weekend waarin ik nog maar eens opmerkte hoe hard ik alle informatie rond me opzuig: strategische informatie, operationele info, staat van zijn van mensen rond me, de natuur, de omgeving. Alle prikkels komen blijkbaar loeihard binnen. En ik heb het gevoel dat ik wil gaan huilen… Maar dat doe ik niet… Dat is zo stom… Zo ‘zwak’?… Zo ‘emotioneel’?
Maar dat hele brainstorm weekend kruipt toch wel duidelijk in mijn kleren. En ik voel aan mezelf dat ik weer enorme nood heb aan rust in mijn hoofd. En dat komt alleen maar als ik al die informatie die ik dit weekend heb opgeslorpt ook weer uit mijn hoofd en lijf krijg.
Dus had ik de afgelopen dagen als een gek zitten schrijven, dingen zitten opzoeken rond “Corporate Social Responsibility”, evenals heel wat bevindingen of gedachtenstrepen en mogelijke vervolgopdrachten te noteren. Ondertussen merk ik dat ik weer stuck in mijn hoofd zit. Niet meer schrijf of teken, niet meer mediteer of aan yoga doe en niet meer wandel…
Ondertussen merk ik dat ik weer stuck in mijn hoofd zit. Niet meer schrijf of teken, niet meer mediteer of aan yoga doe en niet meer wandel…
Tot vandaag: ik was het zat! Een vriendin had me nog een fijne podcast over ‘geur design’ doorgestuurd en die besluit ik te beluisteren tijdens een wandeling richting een van mijn beste vrienden. En ik merk dat ik terug vertraag. Ook door bij hem even te zijn en daar weer fijn te babbelen, besef ik dat ik weer enorm hard met mezelf bezig was en mijn mogelijke wegen naar de toekomst… Pfff, zo vermoeiend!
Op weg naar huis, voel ik mijn lijf zakken. Het stralende zonnetje droeg daar nu ook wel toe bij, maar ik merk dat ik ook trager begin te wandelen en tintelingen in mijn handen voel. Ik hoor de vogels en ruik de bomen om me heen. De kleuren van de natuur en de huizen in de straat zijn prachtig mooi.
Op weg naar huis, voel ik mijn lijf zakken. Het stralende zonnetje droeg daar nu ook wel toe bij, maar ik merk dat ik ook trager begin te wandelen en tintelingen in mijn handen voel.
Halverwege de kattekesberg blijf ik stilstaan en trek ik onderstaande foto. En ik voel me weer gelukkig! Genietend van de rust, de stilte, de frisse geur, het weide uitzicht, de pracht van de wolken. Ik ben veilig! Man, hoe ongelofelijk dat ik daarvan kan opladen!
Het uitzicht komt me verder ook heel bekend voor: Onlangs deed ik een visualisatiemeditatie waarbij ik mezelf moest voorstellen in een grote open weide te staan. Wel die zag er helemaal zo uit. “You’re safe now!” Zei de stem op de achtergrond. Ja, zo voelt het. En het afgelopen weekend lijkt weeral helemaal te zakken. Meer doen, dat wandelen! Het doet je duidelijk goed.
Comments